Według informacji źródłowej w 1462 r. należała do distr. sanoc., potem ziemi sanockiej. Początkowo obejmowała też teren obecnych wsi Białka i Lecka, o czym świadczą liczne dokumenty, m.in. dokument lokacyjny z 1429 r., w którym Piotr Lunak (Kmita) pozwala Stanisławowi Kąkolowi założyć tę wieś również po obu stronach potoku Biała (i potoku Denówka) - czyli na terenie obecnej wsi Białka. Kąkolówka, jak i inne wsie położone w sąsiedztwie Błażowej i należące do włości dynowskiej, była własnością prywatną. W XV i XVI w. należała do spokrewnionych ze sobą rodów Kmitów, Denowskich i Rzeszowskich. Skąpe są źródła dziejowe dotyczące historii Kąkolówki w XVII i XVIII w. 
Początkowo, tak jak i inne wsie włości błażowskiej, stała się własnością Stefana Tekely, Węgra z pochodzenia, który otrzymał ją od króla Władysława IV, który cofnął wkrótce to nadanie i w 1645 r. przekazał ją "iure caduco" Franciszkowi Wesselenyi, hrabiemu na Tęczynie i dziedzicowi na Gdowie. Na pocz. XVIII w. (przed 1706r.) dobra błażowskie kupił od Fr. Wesselenyi Hieronim Augustyn Lubomirski. Po jego śmierci dobra podzielone zostały między synów. Po 1726 r. Błażową i okolice (więc zapewne i Kąkolówkę) przejął Aleksander Jakub Lubomirski. Ponieważ nie miał synów, jego dobra odziedziczyła córka - Fryderyka Konstancja Lubomirska. W 1785 r. część klucza błażowskiego sprzedała siostrze - Karolinie Henryce i jej mężowi, którym był Karol Jerzy Flemming. W tej sprzedanej części znajdowała się Kąkolówka. Od ostatnich przedstawicieli rodu Flemmingów nabył ich dobra Wincenty Skrzyński. W rękach tej rodziny pozostały one do pocz. XX w. Z dokumentu lokacyjnego (1429) wynika, że wieś Kąkolówka była lokowana na prawie niemieckim i miała sołtysa. Dostarcza on też innych ważnych informacji: wieś ta miała powstać na tzw, "surowym korzeniu" z 20-letnią wolnizną i mieć 50 tanów. W 1453 r. wieś musiała być już dobrze zagospodarowana (świadczy o tym kwota zastawu). Niewiele wiadomo o rozwoju gospodarczym Kąkolówki w następnych wiekach. Więcej informacji pochodzi dopiero z XIX w. W 1851 r. w Kąkolówce był tartak wodny ( na potu- dniowym krańcu wsi), duży folwark, 3 karczmy położone nad Ryjakiem oraz kilka kapliczek i krzyży przydrożnych. W XIX w. (przed 1879r. ) wybudowano też murowaną kaplicę mszalną na brzegu Ryjaka. Kąkolówka od początku należała do parafii Błażowa. Parafia w Kąkolówce została erygowana dopiero w 1928 r. - wybudowano kościół drewniany p.w. św. Franciszka Serafickiego. W późniejszym czasie na miejscu starego - drewnianego kościoła wybudowano nowy - murowany, poświęcony w 1960 r. Systematycznie zwiększała się liczba ludności: 1803 - 1870 r.; 1896'- 1880 r.; 2680 - 1930 r.). W XIX w, była tu szkoła ludowa jednoklasowa (aż do lat 30. XX w.). We wsi było też 140 warsztatów tkackich (1881 r.); młyn wodny nad Ryjakiem (nie- daleko szkoły). W latach 20. XX w. wy- budowano leśniczówkę. 
Według przekazów ustnych w Kąkolówce - "na ćwierci" - stała kiedyś kaplica, w której odprawiane były msze święte - jednak obecnie trudno ustalić dokładnie, w którym miejscu stała i kiedy. 

Zabytki: 
Kaplica mszalna - Znajduje się na brzegu Ryjaka, na tyłach nowej szkoły, otoczona 4 starymi lipami (pomniki przyrody). Prawdopodobnie wzniesiona została w 2 pot. XIX w., na pewno przed 1879 r. Jest to murowana, prostokątna kaplica z dwukolumnowym portykiem od frontu. Posiada sklepienie pozorne, dach dwuspadowy zamknięty szczytami, kryty gontem. Na dachu jest wieżyczka na sygnaturkę o barokowym kształcie. Wewnątrz znajduje się klasycystyczny ołtarzyk ludowy i obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z poł. XIX w. (możliwe, że w chwili obecnej przeniesiony do kościoła) 
Kościół parafialny Obecny kościół murowany, poświęcony w 1960 r., wzniesiony został na miejscu starego, drewnianego, wybudowanego w 1912 r. p. w. św. Franciszka Serafickiego. We wsi zachowało się bardzo dużo starych domów: najstarszy, murowano-drewniany z 1863 r.; drewniane (1872, 1875, 4 ćw. XIX w., koniec XIX w., 1900, 1904, 1905, 1908, 1912, 1916, 1920, lata 20-te XX w.) oraz całe zagrody - dom, stodoła, stajnia, piwnica i in. (pocz. XX w., 1912, lata 20-te XX w.) 
Leśniczówka - drewniana z lat 20. XX w.