Gmina Błażowa położona jest w centralnym obszarze Pogórza Dynowskiego, na wysokości 230 - 440 m n.p.m., wzdłuż dolin rzek: Strug i Ryjak. W skład Gminy wchodzi Miasto Błażowa i następujące wsie sołeckie: Białka, Błażowa Dolna, Błażowa Górna, Futoma, Kąkolówka, Kąkolówka - Ujazdy, Lecka, Nowy Borek i Piątkowa. Miasto Błażowa zajmuje 4 km2 powierzchni i liczy 2,1 tys. mieszkańców.
Rynek i architektura miejska
Miasto Błażowa powstało przypuszczalnie w okresie wczesnego średniowiecza. Do dnia dzisiejszego zachowało się kilkanaście starych domów typowych dla miasteczek dawnej Galicji oraz ratusz wybudowany w 1900 r. W centrum rynku znajduje się też pomnik Króla Wł. Jagiełły.
Zabytki sakralne
- Kościół parafialny pw. św. Marcina w Błażowej, pierwotnie drewniany. W związku z pełnioną przez niego funkcją obronną otoczony był przekopem do rzeki Ryjak. Wskutek jej częstych wylewów uległ zniszczeniu i około 1822 r. został rozebrany. Drugi kościół był w części murowany. Postawiono go w 1822 r. na wzgórzu, na którym stoi obecna świątynia. W latach 1896 - 1900 wzniesiono trzeci kościół według planów Jana Sasa - Zubrzyckiego. W jego wnętrzu znajdują się, m. in.: obraz Chrystusa Bolesnego najprawdopodobniej z końca XVIII w., barokowy krucyfiks oraz kociołek cynowy z XVIII w.
- Kościół parafialny pw. św. Leonarda, Walentego i Michała Archanioła w Futomie, wzniesiony w latach 1910 - 1912 na miejscu starego. Nowy, murowany był konsekrowany w 1922 r. Wewnątrz zostały umieszczone elementy wyposażenia ze starego kościoła. Poniżej świątyni stoi kapliczka upamiętniająca tę budowę.
- Kaplica cmentarna w Błażowej wzniesiona w 1904 r. w miejscu poprzedniej. Utrzymana jest w stylu neogotyckim.
Zabytki kultury materialnej
- Dwór w Błażowej wybudowany na przełomie XVIII oraz XIX w. Po przebudowie w 1977 r. został zniekształcony. Był to budynek drewniany, o mniejszym obrysie niż obecnie, z piwnicami wykonanymi z kamienia. Dwór znajduje się w otoczeniu zabytkowego parku.
- Plebania z 1910 r. w Błażowej.
Pomniki
- Pomnik Króla Władysława Jagiełły w Błażowej, wzniesiony w 1910 r. z okazji 500. rocznicy bitwy pod Grunwaldem.
Osobliwości przyrodnicze
- Skała magmowa „Błędny kamień” w Kąkolówce uznana za pomnik przyrody. Zwana jest także „Diablim kamieniem”. Swym kształtem przypomina koło o średnicy 5 m. Jest najprawdopodobniej pochodzenia wulkanicznego. Na terenie Kąkolówki, przy drodze Błażowa – Ujazdy, rośnie buk pospolity „Miłosz” o obwodzie 364 cm.
Podania i legendy
- Z „Błędnym Kamieniem” wiąże się legenda o diable niosącym głaz po to, by zniszczyć zamek w Odrzykoniu. Z woli Boga głaz ten stał się tak ciężki, iż diabeł musiał go wcześniej upuścić. Najstarsi mieszkańcy Gminy twierdzą, że sięgał niegdyś ponad las, a rozkruszyli go Niemcy, którzy podczas okupacji używali go do budowy drogi w Ujazdach. Kamień ten sprawia podobno, że ludzie błądzą po okolicznych lasach. Jedna z legend mówi, że kamień zapada się w ziemię – wraca na swoje miejsce do piekła.
Ciekawostka
- Na terenie gminy rozciągają się wzniesienia pasma „Wilcze”. Jego widokowy szczyt (506 m n.p.m.) był ulubionym miejscem poety Juliana Przybosia. W swoich wierszach wzniesienie to nazywał „Patrą”. Poeta pragnął być pochowany na szczycie tej góry. Doskonały punkt widokowy stanowi także graniczna wysokość pasma „Wilcze” w okolicach wsi Lecka (448 m n.p.m.). Przy dobrej pogodzie można dostrzec z niego Cergową oraz pasmo Bukowicy w Beskidzie Niskim.
Placówki muzealne
- Muzeum Społeczne Ziemi Błażowskiej
- Prywatne Muzeum Augustyna Rybki w Błażowej
0 istnieniu Piątkowej świadczą liczne dokumenty z XV i XVI w. (1432 r.; 1448 r.; 1525 r.; 1535 r.; 1554 r.). 
Prawdopodobnie w tej sprzedanej części znajdowała się i Piątkowa, gdyż od ostatnich przedstawicieli rodu Flemmingów nabył ich dobra Wincenty Skrzyński, a w skorowidzach miejscowości z 2 pot. XIX w. jako właściciele Piątkowej figurują właśnie Skrzyńscy. 
Według źródeł historycznych w 1450 r. leżała "in terra Rus- sie", w 1458 r. klucz (districtus) tyczyński, w skład którego wchodzi Nowy Borek, należał do ziemi sanockiej. Natomiast z późniejszych dokumentów (1478, 1515, 1530) wynika przynależność Borku Nowego do ziemi przemyskiej. 
W 1772 r. Nowy Borek należał do "hrabstwa tyczyńskiego", a w 1790 r. do dominium tyczyńskiego (które obejmowało 19 wsi). W 1821 r. istniała już filia parafii tyczyńskiej w Borku. Był tam też wówczas folwark plebański. 
Według informacji źródłowej w 1462 r. należała do distr. sanoc., potem ziemi sanockiej. Początkowo obejmowała też teren obecnych wsi Białka i Lecka, o czym świadczą liczne dokumenty, m.in. dokument lokacyjny z 1429 r., w którym Piotr Lunak (Kmita) pozwala Stanisławowi Kąkolowi założyć tę wieś również po obu stronach potoku Biała (i potoku Denówka) - czyli na terenie obecnej wsi Białka. Kąkolówka, jak i inne wsie położone w sąsiedztwie Błażowej i należące do włości dynowskiej, była własnością prywatną. W XV i XVI w. należała do spokrewnionych ze sobą rodów Kmitów, Denowskich i Rzeszowskich. Skąpe są źródła dziejowe dotyczące historii Kąkolówki w XVII i XVIII w. 
W 1453 r. wieś musiała być już dobrze zagospodarowana (świadczy o tym kwota zastawu). Niewiele wiadomo o rozwoju gospodarczym Kąkolówki w następnych wiekach. Więcej informacji pochodzi dopiero z XIX w. W 1851 r. w Kąkolówce był tartak wodny ( na potu- dniowym krańcu wsi), duży folwark, 3 karczmy położone nad Ryjakiem oraz kilka kapliczek i krzyży przydrożnych. W XIX w. (przed 1879r. ) wybudowano też murowaną kaplicę mszalną na brzegu Ryjaka. Kąkolówka od początku należała do parafii Błażowa. Parafia w Kąkolówce została erygowana dopiero w 1928 r. - wybudowano kościół drewniany p.w. św. Franciszka Serafickiego. W późniejszym czasie na miejscu starego - drewnianego kościoła wybudowano nowy - murowany, poświęcony w 1960 r. Systematycznie zwiększała się liczba ludności: 1803 - 1870 r.; 1896'- 1880 r.; 2680 - 1930 r.). W XIX w, była tu szkoła ludowa jednoklasowa (aż do lat 30. XX w.). We wsi było też 140 warsztatów tkackich (1881 r.); młyn wodny nad Ryjakiem (nie- daleko szkoły). W latach 20. XX w. wy- budowano leśniczówkę. 
Zabytki: 
